'Bij ons zijn alle kinderen welkom, en dat wil ik ze ook laten voelen.'

Thalassa (26) werkt op dagbehandeling De kleine Plantage in Rotterdam. Ze begon er ooit als stagiair, werd invalkracht en is nu jeugdzorgwerker. Al vanaf het begin zit ze bij de Rakkers: een groep van tien kinderen van 4 tot en met 6 jaar oud, met verschillende gedragsproblemen of -stoornissen of kenmerken van autisme, taalproblemen of ADHD.

'Ik wil niet dat mijn kind naar De kleine Plantage gaat. Dan kan hij nooit meer terug naar school.' Het is een vooroordeel dat we regelmatig van ouders horen. Bij ons komen kinderen die uitvallen in het reguliere onderwijs of opvang. Ze zijn drie tot negen maanden bij ons, waarin we samen met de ouders kijken naar wat hun kind nodig heeft. We helpen ze nieuwe vaardigheden te leren, die ze ook kunnen gebruiken bij een vervolgplek: een dagbesteding, het speciaal onderwijs, maar bijvoorbeeld ook het reguliere onderwijs.  

Ik vind het mooi om het tegendeel van de aannames te bewijzen. Zo begeleid ik een kindje van 6 jaar, bij wie het op school niet goed ging. Zijn ouders zagen De kleine Plantage in eerste instantie niet zitten. Ze vonden het spannend en ze waren bang dat ook ons behandelplan zou mislukken. Het begin was moeilijk: het kind stond elke dag huilend voor onze deur, praatte niet en wilde niet naar binnen. Nu bijna 9 maanden later sjeest hij als eerste het gebouw in en praat hij de oren van je hoofd. En waar het eerst onzeker was of hij terug naar school kon, denk ik nu: het gaat je lukken.

Als kinderen bij ons binnen komen hebben ze vaak al veel meegemaakt. Sommigen trekken zich terug en zitten in hun eigen wereld. Logisch, want ze zijn al zo vaak teleurgesteld. Ze moeten van school, ze denken dat niemand ze leuk vindt of dat ze niets goed kunnen doen. Ik vind dat moeilijk en verdrietig om te zien. 

Bij ons zijn alle kinderen welkom, en dat wil ik ze ook laten voelen. Ik probeer stap voor stap het vertrouwen te winnen: ik speel verstoppertje met ze of trek een gekke bek. En als dat goed gaat, vraag ik weer wat meer van ze. Het is altijd belangrijk om te kijken naar wat ze nodig hebben. Dat verschilt per dag. Soms is een kind opeens verdrietig. Een kind zonder gedragsproblemen uit zich dan al moeilijk, voor een kind met ADHD of autisme is het nog lastiger. ‘Jij bent verdrietig. Ik zie het. Ik ben er voor je’, zeg ik dan. Na een poosje vraag ik of ik haar mag troosten. Ze moet altijd zelf toestemming geven, anders doe ik het niet. Dat is belangrijk voor het vertrouwen en de ontwikkeling.

Ik ben gek op alle kinderen bij ons op De kleine Plantage. Maar de doelgroep van de Rakkers blijft mijn favoriet. Dat was al toen ik stagiair was, en dat is niet veranderd. Het is fantastisch om te zien dat onze aanpak werkt en dat ik hen zie groeien. Helemaal als ik een kindje dat moeilijk contact maakt zie veranderen in iemand die aandacht heeft voor zijn omgeving en vriendjes krijgt.’