'Er zijn zoveel families die generaties lang in de jeugdzorg zitten. Ik wil die cirkel doorbreken.'

Sharad (27) is gedragswetenschapper bij Enver in de regio Zuid-Holland Zuid. Hij is betrokken bij vijftig kinderen in de leeftijd van 12 tot en met 23 jaar, verspreid over twee dagbehandelgroepen (Re-Load), twee leef- en behandelgroepen en twee begeleid woon- en behandelgroepen. 

‘Elke twee weken probeer ik al mijn locaties te bezoeken. Het contact met de jongeren, het lunchen met de jeugdzorgmedewerkers, de humor: het herinnert me eraan waarom ik dit werk graag doe. Als gedragswetenschapper zie ik de jongeren niet dagelijks. Ik zit vaak op kantoor in Dordrecht: samen met collega’s stippel ik de behandellijn uit voor de groepen. De jeugdzorgwerkers op locatie voeren dat plan vervolgens uit. Ik vind het fantastisch hoe ze dat doen. Ze bieden de jongeren echt een veilige plek. 

Het werk van een GW’er is best pittig. Je krijgt lang niet alle successen mee. Collega’s bellen me alleen wanneer ze een moeilijke case hebben of als er een crisis is. Ik moet dan snel met een plan komen. En soms moet ik kiezen voor wat het beste is voor een jongere en niet wat hij graag wil. Die moeilijke cases zijn tegelijkertijd mijn drive. Er zijn zoveel families die generaties lang in de jeugdzorg zitten. Ik wil die cirkel doorbreken. Daar hoort lastige keuzes maken bij. Zoals laatst: we hadden al anderhalf jaar een meisje op de groep die uit een gesloten setting kwam. Het was heftig. We probeerden alles om haar weer in de juiste richting te krijgen, maar niets lukte. Uiteindelijk besloten we een plek te vinden bij een andere instelling waar meer GGZ-ondersteuning is. Het was de juiste beslissing: ze doet het daar supergoed en ze heeft de motivatie om aan zichzelf te werken.

Als hulpverlener ben je een voorbeeld voor een kind. Vooral een kind dat uit huis is geplaatst, verliest een vader, een moeder, een thuis. Ze zitten volop in een rouwproces. Het is aan ons om de jongeren te helpen. We leren ze niet hoe ze een motivatiebrief moeten schrijven, maar wel hoe ze sorry zeggen of hoe ze hun gevoelens kunnen uiten. We willen hun een andere toekomst bieden: een waarin zij hun kinderen niet behandelen zoals hun ouders dat bij hen deden.’